مک‌لارن 675LT که بر پایه مدل 650S ساخته شده، نسبت به این مدل ۲۵ اسب‌بخار قدرت و ۲۱/۷ نیوتن‌متر گشتاور بیشتر تولید می‌کند؛ چیزی که در نگاه اول، ارتقای چندان قابل‌توجهی به نظر نمی‌رسد. مک‌لارن 650S در حال حاضر نیز قدرتی برابر ۶۴۱ اسب‌بخار و ۶۷۸ نیوتن‌متر دارد. امّا موضوعی که کم‌کم توجهات را به 675LT جلب می‌کند، کاهش ۱۰۰ کیلوگرمی در وزن و افزایش ۴۰ درصدی در میزان نیروی رو به پایین است و همین‌طور بهترین نسبت وزن به قدرت در کلاس خود است؛ یعنی ۱/۸۱۴ کیلوگرم برای هر اسب‌بخار.

آمار عملکرد مک‌لارن در سرعت و شتاب بسیار خیره‌کننده هستند؛‌ این خودرو در ۲/۸ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت و در ۷/۹ ثانیه به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد، مسیر یک‌چهارم مایل را در ۱۰/۵ ثانیه طی می‌کند و حداکثر سرعتی برابر ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت دارد. مطابق گفته مک‌لارن، برای رسیدن به سطح از عملکرد، ۳۳ درصد مدل 650S با قطعات جدید ارتقا پیدا کرده‌اند که این موضوع شامل مواردی چون سیستم اگزوز با استفاده گسترده از تیتانیوم، سبک‌ترین چرخ‌های تاریخ کمپانی و پنل‌های بدنه فیبرکربنی برای سپرها، گلگیرها و تمام قسمت‌های بدنه در پشت ستون دوم می‌شود.

همچنین در ۵۰ درصد پیشرانه تجدیدنظر صورت گرفته است. توربوشارژرهای دو پروانه‌ای با سرعت بالاتر، شاتون‌های سبک‌تر، تیونینگ تهاجمی‌تر ECU و سوپاپ‌ها و تغییرات جزئی در موقعیت‌های خنک‌کننده داخلی، از جمله تغییراتی هستند که در نهایت منجر به قدرت و گشتاور خروجی بیشتر از موتور شده‌اند.

پمپ‌های آب جدید که از برنامه GT3 مسابقه‌ای مک‌لارن گرفته شده و به صورت اختصاصی برای مدل جاده‌ای 675LT توسعه داده‌ شده‌اند، از جمله مواردی است که به اضافه‌شدن حالت «اسپورت» برای گیربکس اتوماتیک دوکلاچه ۷ سرعته کمک کرده‌اند. در همین حال، برنامه‌ریزی شیفت «نرمال» و «پیست» به همان وضعیت موجود در 650S باقی مانده‌اند. در حالت «پیست»، از یک استراتژی تهاجمی «فشار داخلی» استفاده می‌شود که در آن فلای‌ویل و صفحه‌کلاج زودتر از حدّ معمول درگیر می‌شوند تا شیفت دنده‌ها سریع‌تر و «شوک‌آور» انجام شود. تغییر دنده‌ها در حالت پیست (Track) تنها در ۵ هزار دور بر دقیقه و بالاتر و همین‌طور ۶۰ درصد پدال گاز انجام می‌شود. پایین‌تر از این‌ها، زمانی است که حالت پیشرانه 675LT به S به معنای «اسپورت» تغییر پیدا می‌کند. البته برخلاف تنظیم «اسپورت» در 650S که ورود سوخت به بنزین را برای کاستن از سرعت آن در هنگام تعویض دنده، قطع می‌کند، در 675LT جریان سوخت حفظ شده و جرقه‌ها قطع می‌شود. این اختلال در چرخه احتراق موجب می‌شود که کاهش سرعت موتور برای یک شیفت دنده فوق‌سریع به شکلی مناسب صورت گیرد؛ موضوعی که برای مک‌لارن تنها ۴۰ میلی‌ثانیه طول می‌کشد.

بخشی از این سرعت به حفظ جریان گردش سوخت برمی‌گردد؛ چرا که دیگر موتور منتظر پمپ‌های سوخت برای پُر کردن دوباره سیلندرها نمی‌ماند. بنابراین پس از تعویض دنده، به‌محض تولید جرقه، احتراق از سر گرفته می‌شود. یک مزیّت دیگر این است که سوخت باقی‌مانده در سیستم اگزوز آتش می‌گیرد و شعله‌های آن به‌خوبی در تاریکی شب قابل‌رؤیت خواهند بود؛ حداقل از نظر تئوری این امر امکان‌پذیر است.

چیزی که در ادامه در پیستی برجسته مانند «سیلور استون» آزمایش شده است. البته در اینجا تست مک‌لارن 675LT در روشنایی روز و با کلاه ایمنی بر سر انجام شده که کاملاً صدای موتور ۳/۸ لیتری دو توربوشارژر V-8 را خفه کرده است. در خیابان نیز، کمتر خبری از صدا و هیجان خواهد بود.

675LT به شکلی قانع‌کننده صحبت‌های مک‌لارن را در مورد خود تصدیق می‌کند. شتاب خودرو بی‌رحمانه و در عین‌حال، پیوسته و یکپارچه است. در اینجا حداکثر سرعت مک‌لارن آزمایش نشده، ولی سرعتی بالای ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت در فاصله مستقیم بین پیچ‌های بکتز (Becketts) و استو (Stowe) مشاهده شده است. ترمزگیری و سپس شتاب خروج از این پیچ‌ها واقعاً خیره‌کننده است؛ جایی که باله عقب بزرگ 675LT که ۵۰ درصد نسبت به مدل 650S رشد داشته، به حالتی نزدیک به قائم قرار می‌گیرد تا به عنوان «ترمز هوایی» عمل کند. همراه با تغییر عملکرد، هندلینگ و پیشرانه از طریق حالت‌های «نرمال»، «اسپورت» و «پیست»، قابلیت‌های این خودرو، به‌تدریج فراتر می‌رود.

در LT بدون اینکه مشکلی پیش‌بیاید، می‌توان سرعت را افزایش داد و مسیر حرکت در پیست مسابقه را تنگ‌تر کرد. حتی در حالتی که سیستم کنترل کشش خاموش است، تمام خروجی بی‌پایان ۶۶۶ اسب‌بخار و ۶۹۹/۶ نیوتن‌متر با کمک پدال گاز و پدل‌شیفترها در دسترس شما قرار می‌گیرد. سیستم فرمان در عین داشتن ثبات خاص مک‌لارن، بسیار سریع است؛ حتی سریع‌تر از مدل P1. ضمن اینکه مک‌لارن وضعیت فرمان را در حرکت بین حالت‌های «نرمال»، «اسپورت» و «پیست»، تغییر نداده است. این استراتژی با توجه به روند سریع‌تر شدن و پایداری کمتر خودرو، رویکرد بسیار خوبی است که توسط مک‌لارن انتخاب شده است. فارغ از هر سطح مهارت رانندگی، 675LT خودرویی است که باعث می‌شود با سرعت بیشتری در پیست رانندگی کنید و پیوسته بخواهید بر این سرعت اضافه کنید.

در همین حال، وقتی کلاه‌ ایمنی از سر برمی‌دارید و به جاده می‌زنید، مشکلی که در اثر وزن کم ایجاد می‌شود، کاملاً خود را نشان می‌دهد. شیشه پنجره‌ها تا یک میلی‌متر نازک‌تر شده و پوشش پلی‌کربنات موتور به معنای ورود سر و صدای بیشتر باد، جاده و نویز موتور به داخل کابین است. این صدا البته آنچنان شدید نیست، ولی همیشه در هنگام سرعت، همانند یک کابین جت، وجود خواهد داشت. تایرهای چسبان پیرلی تروفیو R عرضی برابر ۳۰۵ میلی‌متر در عقب دارند و حتی به کوچک‌ترین سنگریزه‌ها نیز ضربه می‌زنند؛ چیزی که سپس به گل‌گیرهای کربنی منتقل می‌شود.

با وجود اینکه 675LT سبک‌تر، چابک‌تر، پر سر و صداتر شده و قد آن ۲۰ میلی‌متر کوتاه‌تر است، ولی مک‌لارن هرگز از سواری فوق‌العاده این سری از محصولاتش کم نکرده است. اگر بخواهیم مقایسه‌ای با سیستم تعلیق «پرو اکتیو» در MP4-12C داشته باشیم، سیستم هیدرولیک هوشمند در 675LT نیز یک سواری نرم با شرایطی راحتی در ناهمواری‌های جاده ایجاد می‌کند. این ناهمواری‌ها کوچک‌ترین نگرانی برای 675LT ایجاد نمی‌کنند؛ حتی با وجود اینکه صلبیت فنربندی در جلو به اندازه ۲۷ درصد و در عقب به اندازه ۶۰ درصد افزایش یافته است. در این سیستم تعلیق، چرخ‌ها از طریق دامپرها به بالا و پایین انتقال داده می‌شوند و این در حالی است که کابین کاملاً در حالت تعلیق نگه داشته شده و راننده می‌تواند کاملاً خونسرد شرایط را در کنترل داشته باشد. در همین حال، تغییر وضعیت هندلینگ از «نرمال» به «اسپورت» و سپس به «پیست» با افزایش فشار هیدرولیک در سیستم، واکنش تندتری برای سیستم تعلیق ایجاد می‌کند و راننده در کابین پوشیده از آلکانترا، شرایط محیط بیرونی را بیشتر حس خواهد کرد.

امّا ارزیابی سرعت شیفت دنده‌ها در حالت «اسپورت» که در ابتدای این بررسی به آن اشاره شد؛ این موضوع در چند مرحله حالت تخت‌گاز اثبات شد. همچنین مارک وینلز (Mark Vinnels) مدیر اجرایی توسعه محصولات در مک‌لارن می‌گوید:

گاهی در حال رانندگی در ترافیک هستید و می‌بینید که به صورت ناخودآگاه برای ایجاد صدا و حسّ خاص، دنده تعویض می‌کنید.

این موضوع نیز تأیید می‌شود.

وقتی مدل MP4-12C برای اولین بار ارائه شد، مک‌لارن سر و صدای زیادی درباره نام این مدل ایجاد کرد؛ نامی که نتیجه فرمول عملکردی است که فقط خودِ مک‌لارن آن را می‌داند. سپس در مک‌لارن «پروجکت 4»، بخش MP4 حذف شد؛ چرا که در بسیاری از بررسی‌های اولیه 12C، عنوان طولانی آن بسیار ریاضیاتی و بی‌احساس تفسیر شده بود. در ادامه، مک‌لارن کار خود را به صورت بی‌رحمانه دنبال کرد و 12C جای خود را به 650S و حالا هم 675LT داد.

یکی از تأثیرگذارترین نکات در مورد این سوپرماشین با تولید محدود این است که نتیجه کار یک کمپانی با قابلیت‌های بالای مهندسی برای رسیدن به حداکثر عملکرد و حداکثر هیجان و احساسات در رانندگی بوده است. بنابراین، به جای آن که بخواهد جلوتر از همه در پیست حرکت کند، به فکر یک موفقیت همه‌جانبه بوده است. با این حال، 657LT دارای یک شانس واقعی در مقابل مدل‌هایی مانند فراری 458 اسپشیاله یا 488GTB، و یا لامبورگینی اوراکان است. البته انجام چنین مقایسه‌ای، حداقل در شرایط حاضر، بسیار بعید به‌نظر می‌رسد؛ چرا که ایتالیایی‌ها تمایل چندانی به این کار نشان نمی‌دهند و تولید 675LT نیز به پایان رسیده است. تولید این مدل مک‌لارن به ۵۰۰ دستگاه محدود بوده که تمام آن‌ها، قبل از اینکه نخستین خودرو به دست مشتری برسد، به فروش رسیده‌اند. امریکایی‌ها با خرید ۱۷۹ دستگاه از 675LT بیشترین سهم را در این فروش سریع داشته‌اند؛ آن هم هنگامی که هیچ نشست خبری یا بازاریابی در مورد این خودرو در آن کشور انجام نگرفته است.

مشخصات:

• نوع خودرو: موتور وسط، دیفرانسیل عقب، ۲ سرنشین، ۲ در کوپه.

• قیمت مدل تست: ۳۵۳۶۰۰ دلار.

• وضعیت فروش: اتمام.

• نوع موتور: DOHC با ۳۲ سوپاپ V-8، دو توربوشارژر.

• گنجایش: ۳/۸ لیتر.

• قدرت: ۶۶۶ اسب بخار.

• گشتاور: ۶۹۹/۶ نیوتن‌متر.

• گیربکس: ۷ سرعته اتوماتیک دوکلاچه.

ابعاد:

• فاصله محوری: ۲/۶۷ متر.

• طول ماشین: ۴/۵۴۷ متر.

• عرض: ۱/۹۱ متر.

• ارتفاع: ۱/۱۸۹ متر.

• وزن کلی (تخمین): ۱۳۶۱ کیلوگرم.

آمار عملکرد (تخمین خودروساز):

• صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت: ۲/۸ ثانیه.

• صفر تا ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت: ۷/۹ ثانیه.

• عبور از یک‌چهارم مایل: ۱۰/۵ ثانیه.

• سرعت نهایی: ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت.

مصرف سوخت:

• تخمین سازمان حفاظت محیط زیست امریکا: ۱۴/۷ لیتر در شهر، ۱۰/۷ لیتر در بزرگراه و ۱۳/۱ لیتر به صورت ترکیبی در هر ۱۰۰ کیلومتر.

• تولید آلودگی: ۲۹۹ گرم در هر کیلومتر (1.06 lb/mile).