لندروور دیفندر تقریباً برای همه مردم جهان شناخته شده است. حتی برای آنانی که نام آن را نمی‌دانند. مثلاً این خودرو را در خیابان‌های لندن، جاده ابریشم، شهرهای دورافتاده آفریقا و میدان‌های جنگ خواهید یافت. بنابراین می‌توان گفت که دیفندر، پرچم بریتانیا در تمامی مسیرهای جهان در سال‌های طولانی بوده است. پرونده دیفندر در ژانویه 2016 با تولید تعدادی محدود از نسخه سفارشی آن برای همیشه بسته شده و اکنون منتظر رونمایی از نسل جدید و مدرن این خودرو هستیم که بتواند انتظارات زیست محیطی، مصرف سوخت و ایمنی را به نحو شایسته‌تری برآورده سازد.

ریشه‌های دیفندر به مدل‌های اصلی لندروور باز می‌گردد. لندروور های سری یک، دو و سه که از سال 1948 تا سال 1985 تولید می‌شدند. این خودروها تنها رقبای واقعی جیپ آمریکایی ویلز بودند. نکته جالب اینکه سخت جانی این خودروها به حدی بود که به گفته این شرکت، بیش از 70 درصد این مدل‌ها هنوز هم مشغول به کار هستند. از ویژگی‌های این خودروها، سیستم تعلیق تخت و سیستم انتقال نیرو به تک یا دو دیفرانسیل، انواع مختلف بدنه شامل مدل‌های با سقف نرم بازشو و یا مدل‌های دو درب یا چهار درب واگن، پیک‌آپ، برف‌رو و نظامی را می‌توان نام برد.

در سال 1983 مدل‌هایی جدید از این خودرو البته با شباهت به نسل‌های قبلی و با همان بدنه جعبه‌ای شکل اما با جلوپنجره‌ای مسطح و با نام‌های لندروور 90 و 110 معرفی شدند. در سال 1989، برای جلوگیری از سردرگمی خریداران، پیشوند دیفندر نیز به این اعداد افزوده شد تا با مدل سال 90 اشتباه گرفته نشود. عدد 110 اشاره به فاصله بین دو محور 110 اینچی (2.8 متری) و عدد 90 اشاره به فاصله محورهای 93 اینچی (2.36 متری) دارند. بعدها مدل 127 نیز با فاصله بین دو محور کشیده‌تر 127 اینچی یا 3.22 متر به بازار آمد. در بخش ظاهری تفاوت‌های اندکی بین این خودرو و لندروور سری 3 قابل تشخیص است. از جمله تغییر جلوپنجره، درب کاپوت، گلگیرها، سقف و دستگیره درب‌ها و همچنین طراحی به‌روزتر کابین را می‌توان نام برد. موتور و قسمت‌های مکانیکی هم ارتقا یافته بودند.

در این دوره دیگر لندروور به عنوان یک خودروی تفریحی خصوصی شناخته می‌شد و این موضوع باعث توجه بیشتر به راحتی سرنشینان و بهبود تریم داخلی، طراحی بهتر با نقاشی‌های گرافیکی مختلف روی بدنه، افزودن امکاناتی چون رادیو کاست و شیشه‌شور برای چراغ‌ها و تبدلی سیستم تعلیق برگی تخت به فنرهای متداول شد بعلاوه توانایی‌های خارج از جاده این خودرو، ظرفیت بار و حمل و نقل و راحتی سواری آن نیز بهبود یافت. تمام این کارها باعث تشویق خریداران متمدن به سمت دیفندر می‌شدند.

سادگی اساسی و زیربنایی این مدل باعث می‌شد تا بتوان از آن به عنوان یک خودروی قابل اطمینان با امکان تجهیز به ویژگی‌های دلخواه نظامی، کشاورزی، پزشکی و نجات و غیره یاد کرد. پیشرانه‌های کم حجم این خودرو به جز نسخه 8 سیلندر، با قدرت پایین اما مصرف سوخت نسبتاً قابل قبول بودند. در سال 1990 دیفندر تنها با دو موتور 134 اسبی V8 با حجم 3.5 لیتر و 2.5 لیتری توربو دیزل با قدرت تنها 85 اسب بخار در دسترس بود. موتور دیزلی در دهه 90 با تغییراتی همراه شد و سرسیلندر آلومینیومی، بهبود توربوشارژر و تزریق مستقیم سوخت، قدرت آن را به 107 اسب بخار و گشتاور آن را به 264 نیوتن متر ارتقا داد.

مدل 127 نیز بدون تغییری در ابعاد به 130 تغییر نام یافت. در سراسر دهه 90 شاهد افزایش تجمل و تجهیزات این خودرو ازجمله گیربکس اتوماتیک، تهویه مطبوع و رنگ‌های متالیک بودیم. اتحاد BMW با روور نیز باعث شد تا در دوره‌ای شاهد موتورهای BMW شش سیلندر در این خودرو باشیم. پیشرانه‌هایی که عملکرد به مراتب بهتری از موتور V8 خود لندروور داشتند. در سال 2002 تغییرات بیشتری از جمله یک موتور 5 سیلندر توربودیزل ارتقا یافته 2.5 لیتری و تجهیزات گرم‌کن شیشه و صندلی‌های جلو و تهویه مطبوع خودکار و سیستم ترمز ضد قفل و کنترل کشش و روکش چرمی صندلی‌ها نیز به عنوان ویژگی‌های لوکس در این خودرو دیده می‌شد. بعلاوه برای نخستین بار، پنجره‌های دیفندر برقی شدند!

در سال 2007 برای مطابقت با قوانین آلایندگی هوا، موتور فورد جایگزین موتور TD5 شد. این موتور 4 سیلندر 2.4 لیتری برای شرایط نامطلوب آب و هوایی طراحی شده بود و 122 اسب بخار قدرت داشت. توربوشارژر با هندسه متغیر باعث بهبود منحنی گشتاور شده و اجازه یدک کشی و حرکت در زوایای شدید را به خودرو می‌داد.

تغییرات دیگر این نسخه شامل تغییر کامل داشبوردی بود که از سال 1983 بدون تغییر مانده بود. نشانگرهای دقیق‌تر و پنل مرکزی برگرفته از فورد ترانزیت در کابین جای گرفتند. بسیاری از اتصالات جا مانده از دهه 70 میلادی هم حذف شدند. یکی از تغییرات مهم دیگر، حذف صندلی‌های رودرروی عقب بود که با قوانین جدید اتحادیه اروپا برای ایمنی منافات داشت. بنابراین دو صندلی رو به جلو جایگزین آن‌ها شدند و ظرفیت خودرو از شش یا هفت نفر به 4 نفر کاهش یافت. ظرفیت نسخه دیفندر 110 نیز از 9 نفر به 7 نفر رسید. با این وجود هنوز تغییرات بیرونی بسیار ناچیز بودند.

در سال 2011 آخرین دسته از به‌روزرسانی‌های عمده در دیفندر به وقوع پیوست. در این زمان لندروور اعلام کرد که در حل کار روی جانشین این خودرو است. اولین خودروی مفهومی برای این موضوع، نسخه کانسپت DC100 بود که برای رعایت مقررات ایمنی در برخورد با عابرین پیاده و همچنین مقررات زیست محیطی، طراحی شده بود اما بعدها گفته شد که نسخه نهایی جایگزین دیفندر، شباهتی با این نسخه کانسپت نخواهد داشت. تغییر اساسی در این سال استفاده از یک موتور جدید از فورد با حجم 2.2 لیتر بود که البته قدرت و گشتاوری مشابه داشت و از همان گیربکس شش سرعته نیز در آن استفاده می‌شد. در این زمان مشتریان دیفندر به شدت نزول کرده و به مشتریان خاص و نظامی محدود می‌شدند.

شاید لندروور این روزها روی مدل‌های لوکس‌تری با ویژگی‌های استفاده شهری نظیر دیسکاوری و رنجروور اِووک تمرکز بیشتری داشته باشد اما دیفندر نیز به عنوان قلب کمپانی و تابلویی از تاریخ غنی آن منتظر توجه بیشتر مالکان جدید هندی مجموعه جگوار-لندروور است.

منابع:
wikipedia
caranddriver