عضی از خودروهایی که این روزها بهعنوان خودروهای کلاسیک از آنها یاد میکنیم در زمان خود، خودروهای معمولی بودند و به مرور و با گذشت زمان بهعنوان خودروهای کلاسیک قدر و ارزش پیدا کردند تا جایی که برخی از آنها این روزها با قیمتهای بالایی خرید و فروش میشوند. داستان خودروهای کلاسیک اسپرت اما متفاوت است، چراکه این خودروها در سالهای دور هم خودروهای باارزش و دستنیافتنی برای عموم بودند و به این ترتیب گذشت زمان، بیش از سایر خودروها بر ارزش آنها افزوده است. در ادامه میخواهیم به نیمقرن پیش برویم و برترین خودروهای اسپرت کلاسیک دهه 60 میلادی را مرور کنیم.
انگلیسیها خاطرات خوب زیادی در صنعت خودروسازی از خود به یادگار گذاشتهاند و قطعاً یکی از دوستداشتنیترین این خاطرات جگوار E-Type است، خودرویی که در کنار قابلیتهای فنی بالا، طراحی بسیار زیبایی هم دارد و همین مسأله باعث شده با وجود آنکه تیراژ تولید محدودیتی نداشته، به یکی از باارزشترین خودروهای تاریخ تبدیل شود. ریشههای این خودرو به رقابتهای اتومبیلرانی بازمیگردد، چراکه جگوار میخواست موفقیتهای خود در رقابتهای لمان دهه 50 میلادی را به جادهها بیاورد و اینگونه بود که جرقه تولید E-Type زده شد. تولید خودرو از سال 1961 در انواع کوپه و کانورتیبل آغاز شد و جگوار موتورهای 3.8، 4.2 و 5.3 لیتری را بر روی آن نصب کرد که موتور آخر نمونهای 12 سیلندر بود.
این خودرو هرچند ریشه انگلیسی دارد، اما میتوان با اطمینان گفت که موفقیتهایش را مدیون کارول شلبی بزرگ در آمریکا است، چراکه اگر غیر از این بود همانند انبوه شرکتهای سازنده خودروهای دستساز اسپرت در انگلستان به فراموشی سپرده میشد. فرمول ساخت این خودرو ساده است؛ یک موتور قوی را بر روی یک شاسی لولهای قرار دهید و بدنه را هم از سبکترین مواد ممکن بسازید تا به این ترتیب یک خودروی سریع تولید شود. شرکت AC هم با همین ایده مشغول تولید خودروهایی با موتورهای شش سیلندر شرکت بریستول در انگلستان بود تا اینکه کارول شلبی که در آن زمان با عنوان یک قهرمان اتومبیلرانی و تیونر محصولات فورد شناخته میشد، این خودرو را در انگلستان دید و تصمیم گرفت آن را به آمریکا ببرد، جایی که البته شاسی و اتاق آن با موتورهای هشت سیلندر فورد ترکیب شد تا شلبی کبرا متولد شود. قدرت موتورهای این خودروی سبکوزن تا مرز 500 اسببخار هم میرسید و به این ترتیب این خودرو به یکی از سریعترین خودروهای دوران خود تبدیل شد و هنوز هم یکی از باارزشترین خودروهای اسپرت آمریکایی است.
این خودرو برای نخستین بار در سال 1963 معرفی شد و هدف پورشه از تولید آن معرفی جایگزینی برای مدل دوستداشتنی و البته قدیمی شده 356 بود. طراحی آن را فردیناند الکساندر پورشه، نوه فردیناند پورشه بزرگ و پسر فری پورشه برعهده داشت و طرحی که ترسیم کرد تا به امروز بهعنوان پایه تمام 911ها است. ساختار موتور عقب که یادگار بیتل است در این خودرو هم حفظ شده ضمن آنکه تا اواخر دهه 90 همچنان از موتور هواخنک استفاده میکرد. موتورهای 6 سیلندر تخت آن در سریهای اولیه 2 لیتر حجم و 170 اسببخار قدرت داشت، اما در مدلهای نهایی حجم موتور به 3.3 لیتر و قدرت به 300 اسببخار میرسید.
این خودرو را میتوان به نوعی نمادی از خودروهای اسپرت نیمه دوم دهه 60 میلادی دانست، خودرویی که با معرفی به بازار تا حد زیادی مفهوم زیبایی یک خودروی اسپرت را تغییر داد. با طرح جاودانهای از مارچلو گاندینی، این خودرو از موتور V12 و چهار لیتری بهره میگرفت که بهصورت عرض در میانه خودرو نصب شده بود و به دلیل کمبود فضا مهندسان لامبورگینی گیربکس و دیفرانسیل را در آن ادغام کرده بودند. قدرت این موتور در سریهای اولیه و در زمان معرفی در سال 1966 معادل 350 اسببخار بود که بعدها در سری P400SV به 380 اسببخار رسید. طراحی ظاهری آن در زمان خود شاهکار بود و تا مدتها میشد عکس آن را روی جلد نشریات خودرویی آنزمان دید. با تولید کمتر از 800 دستگاه خودروی بسیار خاصی است و البته باارزش.