اوروس، استلویو، اف‌پِیس و... اسامی برخی از خودروهای شاسی بلند اسپرتی هستند که این روزها در بازار جهانی به چشم می‌خورند. خودروهایی بلندقامت که با بهره‌گیری از پیشرانه‌های توانمند، سیستم تعلیق اسپرت و تقسیم وزنی مناسب با فرمولاسیون شبیه به خودروهای مسابقه‌ای و اسپرت شکل گرفته‌اند و تا اینجای کار اقبال خوبی داشته‌اند. اما اگر فکر می‌کنید که خودروسازان از همین چند سال اخیر به فکر تولید این قشر از محصولات افتاده‌اند سخت در اشتباهید!

نزدیک به دو دهه پیش، میتسوبیشی با ارائه نسخه «اوولوشن» از محصول خوش‌نامش یعنی «پاجرو»، یکی از نخستین شاسی‌بلندهای اسپرت دنیا را روانه بازار جهانی کرد که در ادامه با این پسرک بلندقامت چابک ژاپنی آشنا خواهید شد.

سامورایی ناشناس

چیزی که تحت عنوان «پاجرو اوولوشن» پیش روی ما قرار گرفته، یک نسخه قدرتمند از دومین نسل پاجرو به شمار می‌رود که تنها 2500 نسخه از آن تولید شد. در واقع در اواخر دهه 90 میلادی، میتسوبیشی برای این که بتواند پاجرو اوولوشن را روانه مسابقات داکار کند، برای اخذ مجوزهای هویت جاده‌ای خودرو مجبور به تولید نسخه‌ای خیابانی از این محصول شد که تفاوت‌های بسیار فاحشی با نسخه مسابقه‌ای داشت اما پاجرو اوولوشن از نظر کلی شبیه به برادر ورزشکارش طراحی شده بود.

پاجروی مسابقه‌ای توانست برنده مسابقات داکار برای دو سال متداوم (1997 و 1998) باشد و جالب است بدانید که این خودرو توانست در سال 1998 مسابقه را 5 ساعت زودتر از موعد به پایان برساند! پاجرو اوولوشن تنها در حد فاصل بین سال‌های 1997 الی 1999 میلادی بر روی خط تولید میتسوبیشی قرار داشت که البته این موضوع در کنار تیراژ بسیار محدودش موجب شد که این روزها کمتر کسی این خودرو را بشناسد. البته همین موضوع باعث شده که چشمان کمتری در صدد شکار پاجرو اوولوشن قرار بگیرند و در بدین ترتیب در کشورهای خارجی بتوانید این خودرو را با قیمتی مناسب (در حدود 15 هزار یورو) خریداری کنید.

کمی از ظاهر و باطن

پاجرو اوولوشن بر اساس نسخه 3 درب این نسل تولید شده که این موضوع موجب بهره‌گیری از وزن کمتر به همراه فاصله محور کوتاه‌تر خواهد بود که همین دو پارامتر به ظاهر ساده، در عمل هندلینگ بسیار خوبی را برای این خودرو به ارمغان می‌آورند. اما سوای از بحث فنی، نسخه 3 درب این خودرو با ابعاد جمع و جورش ظاهری بسیار اسپرت و جذاب دارد که وجود جزئیاتی مثل کیت بدنه اصطلاحا «واید بادی» به همراه گلگیرهای برجسته که نسبت به نمونه استاندارد فاصله بیشتری تا بالای تایر دارند، هواکش های دوگانه روی کاپوت، سپرهای جلو و عقب متفاوت، باله‌های آیرودینامیکی بخش عقب، رینگ‌های آلیاژی اسپرت و... نیز ظاهری کاملا تهاجمی به آن بخشیده‌اند.

سیستم تعلیق در پاجرو اوولوشن به طور کامل دستخوش تغییرات قرار گرفته و میتسوبیشی در پشت چرخ‌های این محصول از تعلیق مولتی لینک مستقل بهره جسته است؛ همچنین اکسل عقب نیز جای خود را به نمونه چند تکه داده تا این شاسی بلند اسپرت بتواند بازی‌های عرضی را به خوبی مدیریت کند. به غیر از این، دفرانسیل‌ها در این خودرو از نوع لغزش محدود هستند که البته عرض آن‌ها در جلو 125 و در عقب 110 میلیمتر بیشتر از نمونه استاندارد است.

3.5 لیتر و حرف‌هایی برای گفتن!

زیر کاپوت این سامورایی بلندقامت وحشی، یک موتور 6 سیلندر V شکل با تکنولوژی زمان بندی متغیر باز و بست سوپاپ‌ها و حجم 3.5 لیتر (3497 سی‌سی به صورت دقیق) قرار گرفته که این پیشرانه طبق اعلام کارخانه قادر به تولید بیشینه توان 280 اسب بخاری در 6500 دور بر دقیقه و 350 نیوتن‌متر گشتاور در 3000 دور بر دقیقه است. اعداد مذکور هرچند که ممکن است در محاسبات امروزی چندان چشم‌گیر و تعجبر برانگیز نباشد اما برای مقایسه بد نیست بدانید که پاجروهای نسل دوم موجود در ایران با حجمی مشابه، تقریبا 90 اسب بخار ضعیف‌تر از این نسخه هستند که این اختلاف قدرت با توجه به اتمسفریک بودن موتور پاجرو اوولوشن، عدد مذکور را برای یک شاسی‌بلند اسپرت دهه نودی توجیه می‌کند. پاجرو اوولوشن با وزنی نزدیک به 2 تن، گیربکس 5 سرعته اتوماتیک و سیستم چهارچرخ متحرک 4WD، شتاب صفر تا صدی معادل 8.5 ثانیه و حداکثر سرعتی بیش از 210 کیلومتر بر ساعت دارد.