اگر ۱۱ سال در تقویم به عقب باز گردیم، یعنی در سال ۲۰۰۵، روزی را می‌بینیم که در آن دانیکا پاتریک ۲۳ ساله (Danica Patrick) تبدیل به اولین بانوی راننده‌ای شد که توانست در مقطعی از مسابقه ایندیاناپولیس 500 جلوتر از سایر رانندگان قرار بگیرد.

خانم «پاتریک» که قبلاً شایستگی‌های خود را در سری مسابقات «تویوتا آتلانتیک» نشان داده بود، تنها در پنجمین «ایندی ریسینگ لیگ» خود توانست به عنوان نفر چهارم برای هشتاد و نهمین دوره ایندیاناپولیس 500 انتخاب شود. در آن زمان، تویوتا آتلانتیک به عنوان یک سیستم انتخابی برای سری «چمپ کار» به شمار می‌رفت و خودروهای با چرخ‌های روباز در آن مسابقه می‌دادند. این خودروها با یک کابین کوچک و بدون‌سقف و چرخ‌هایی که در بیرون از بدنه اصلی قرار گرفته بودند، به صورت ویژه برای شرکت در مسابقات ساخته می‌شدند. «پاتریک» در ایندی 500 با خودرویی شرکت می‌کرد که مالکیت آن را با بابی راهال (Bobby Rahal)، قهرمان ایندی 500 در سال ۱۹۸۶ و همین طور دیوید لترمن (David Letterman)، مجری مشهور نمایش‌های تلویزیونی آخر شب در امریکا شریک بود. پس از یک توقف برای سوخت‌گیری در هفتاد و نهمین دور از ۲۰۰ دور مسابقه ۵۰۰ مایلی (۸۰۴ کیلومتری)، موتور خودرویش از کار افتاد و در نتیجه، جایگاهش از چهارم به شانزدهم تنزل پیدا کرد. «پاتریک» تمام ۷۰ دور بعدی را صرف بالا کشیدن خود به جمع ۱۰ نفر برتر کرد و در ۱۰ دور بعد، در جلوی چشمان ۳۰۰ هزار تماشاگری که در پیست «ایندیاناپولیس موتور اسپیدوِی» فریاد می‌کشیدند، از دیگران پیشی گرفت.

وقتی تیم تدارکات مسابقه این ریسک را انجام داد که «پاتریک» بدون یک بار سوخت‌گیری اضافی به کار خود ادامه دهد، وی مجبور شد که مصرف سوخت خود را کنترل کند. تنها ۶ دور مانده به پایان، این دن ولدون (Dan Wheldon)، راننده بریتانیایی بود که «پاتریک» را پشت‌سر گذاشت. «ولدون» در اولین پیروزی‌اش در ایندی 500، اولین بریتانیایی‌ای شد که این عنوان را پس از گراهام هیل (Graham Hill) در سال ۱۹۶۶ کسب می‌کرد. در همین حال، «پاتریک» در نهایت در جایگاه چهارم و پشت‌سر ویتور مِیرا (Vitor Meira) و برایان هرتا (Bryan Herta) از خط پایان گذشت. نمایش درخشان وی باعث شد عنوان بهترین راننده تازه‌کار سال (Rookie of the Year) را از آنِ خود کند و در تاریخ ایندی 500 در کنار ژانت گوتری (Janet Guthrie) قرار گیرد؛ کسی که دقیقاً ۲۸ سال پیش از این، در ۲۹ می ۱۹۷۷، اولین‌ زنی بود که در این مسابقات رانندگی می‌کرد. تا قبل از «پاتریک»، سه زن دیگر در مجموع در ۱۵ دور مسباقه ایندی 500 شرکت کرده‌ بودند. «گوتری» توانسته بود در سال ۱۹۷۸ در بین رانندگان برتر و در جایگاه نهم قرار گیرد.

۳ سال پس از درخشش «پاتریک» در ایندی 500، وی اولین زن راننده این مسابقات بود که توانست در یک رقابت «ایندی ریسینگ لیگ» برنده از زمین خارج شود و هلیو کاسترونِوِس (Helio Castroneves)، برنده دو دوره ایندی 500 را با اختلاف حدود ۶ ثانیه در مسابقه ایندی ژاپن 300 شکست دهد. «پاتریک» که سال گذشته، تیم قبلی خود را ترک کرده بود، به تیمی پیوست که مالکیت آن در اختیار مایکل آندرِتی (Michael Andretti)، پسر راننده افسانه‌ای ماریو آندرتی (Mario Andretti) و راننده سابق مسابقات بود. سارا فیشر (Sarah Fisher)، راننده همراه «پاتریک» در ایندی، در توصیف اهمیت این پیروزی و ارتباط آن با کاری که «گوتری» و دیگر زنان پیشگام شروع کرده بودند، می‌گوید:

امروز، روز جشنی برای همه ماست؛ روزی که حصارهایی که زنان در میدان‌های تحت تسلط مردان با آن مواجه هستند، شکسته شده است. فرآیندی که در نهایت منجر به پیروزی یک بانو در یک رقابت با چرخ روباز شد، چیزی است که «ژانت گوتری» آن را آغاز کرده است.

منبع: پدال