بررسی تویوتا میرای هیدروژنی

بررسی تویوتا میرای هیدروژنی

تویوتا می‌خواهد فرمولی که در مورد پریوس را به کار برده، در میرای نیز تکرار کند. این بار نه به صورت هیبریدی بلکه با فناوری پیل سوختی هیدروژنی.

خودروهای هیدروژنی به تدریج به یک بازیگر تازه وارد در عرصه خودروهای سبز تبدیل می‌شوند. جایی که فناوری‌های هیبریدی، پلاگین و تمام الکتریکی به خوبی توسعه یافته و مشتریان زیادی نیز پیدا کرده‌اند. از سویی هنوز هم مشکلات زیادی با باتری‌های سنگین وزن این نوع خودروها به صورت حل نشده باقی مانده است. مهم‌ترین آن‌ها، عمر نه‌چندان طولانی باتری‌ها، قیمت بسیار بالای آن‌ها، زمان شارژ طولانی و برد مسافت اندک آن‌ها می‌باشد. در این بین فنّاوری پیل سوختی می‌تواند یک گزینه متفاوت را روی میز قرار دهد. استفاده از هیدروژن مایع به عنوان سوخت و ترکیب آن با اکسیژن هوا در پیل سوختی باعث تولید جریان الکتریسیته می‌شود و در عین حال خروجی آن نیز تنها بخار آب خواهد بود.

تویوتا به مدت 15 سال با پریوس به یک پرچم‌دار و پیشاهنگ در عرصه خودروهای سبز مبدل شده و اینک می‌خواهد این روند را با میرای ادامه دهد. میرای هیدروژنی، اولین خودرو از این دست در جهان نیست و حتی هیوندای نیز چند سال پیش نسخه‌های پیل سوختی توسان را در اروپا عرضه نموده بود اما از سویی میرای، نخستین خودروی تولید انبوه است که ساختار و پلتفرمان کاملاً مختص همین خودرو و برای فناوری هیدروژنی طراحی شده و تغییر یافته خودروی دیگری نمی‌باشد.

تویوتا میرای همانند تسلا مدل اس که یک خودروی تمام الکتریکی است می‌تواند ثابت نماید که یک خودروی سبز نیز همانند یک خودروی معمولی بنزینی می‌تواند هیجان انگیز و لوکس یا کامل باشد. به عنوان یک سدان چهار درب، فضای کافی و راحتی برای سرنشینان مهیا گشته است و در عین حال می‌توان با هر بار سوخت‌گیری بیش از 500 کیلومتر مسافت را طی نمود. البته نکته منفی اینجاست که شما باید همواره نقشه پمپ‌های سوخت هیدروژن ر به همراه داشته باشید و بیش از حد از آن‌ها درو نشوید. این ایستگاه‌های هیدروژن اکنون به تعداد معدودی در اروپا و آمریکا وجود دارند بنابراین اگر کسب و کار و دامنه فعالیت شما مثلاً جنوب کالیفرنیا باشد می‌توانید روی یک خودروی هیدروژنی حساب کنید.

هرچند در میرای نباید انتظار دیدن یک کابین با ویژگی‌های لکسس را داشته باشیم اما این خودرو نیز به اندازه کافی آرام و راحت است. در بزرگ‌راه‌ها این خودرو با موتور 151 اسبی خود، رفتاری همانند کمری دارد. اما در بیشتر مواقع رانندگی آن شباهت بیشتری با پریوس می‌یابد. فضای کابین میرای از کمری کوچک‌تر است اما همانند یک کشتی جادار به نظر می‌رسد.

شتاب میرای برای رسیدن به‌سرعت 96 کیلومتر بر ساعت به 9.4 ثانیه می‌رسد. بنابراین نمی‌توانید روی این خودرو برای شتاب‌گیری‌های برق‌آسا همانند تسلا حساب کنید. موتور کم رمق خودرو تنها می‌تواند یک شتاب‌گیری ملایم را برای وزن بیش از دو تنی آن فراهم سازد. بدتر اینکه نهایت سرعت خودرو هم به صورت الکترونیکی به تنها 173.8 کیلومتر بر ساعت محدود گردیده است.

با وجود قیمت پایه 58 هزار دلاری، این خودرو چندان ارزان نیست اما درواقع شما بهای تکنولوژی منحصر به فرد آن را پرداخت می‌کنید. این هزینه ایست که بابت بیش از 23 سال تحقیقات و توسعه و حدود 5680 اختراع و ابداع در این خودرو می‌پردازید.

بعلاوه از سال 2018 رقیب ژاپنی دیگر میرای یعنی هوندا کلاریتی نیز وارد بازار می‌شود تا وزنه خودروهای هیدروژنی را سنگین‌تر نماید. با این وجود هنوز برای انتخاب تکنولوژی هیدروژنی برای پیشرانه خودروی ما زود است. این طور نیست؟

منبع: motor1