لطفا در خانه بمانید / بمانیم!

وزیر بهداشت در جلسه ستاد مبارزه با کرونا اعلام کرده است دولت زمان دیگری را برای انجام سفرهای مردم اختصاص خواهد داد و به آن‌ها تسهیلات سفر داده خواهد شد. این اعلام بدان معناست که اهمیت سفرهای نوروزی برای مردم ـ به‌عنوان تنها تفریح سالانه برای بسیاری از اقشار جامعه ـ از سوی دولت درک شده و دولت درصدد آن است تا به مردم بگوید ضمن درک این موضوع از آن‌ها می‌خواهد به موضوع دیگری که بحث مرگ و زندگی است، اهمیت صدچندان دهند.

شاید تا سال گذشته، ریسک مسافرت‌های نوروزی بنا بر اعلام رییس پلیس راهور، مرگ دردناک روزانه حدود ۴۰ نفر از هموطنان ما و مجروح‌شدن انبوهی از آن‌ها در حد فاصل ۲۵ اسفندماه تا ۱۷ فروردین‌ماه بود، اما اکنون سخن از احتمال ابتلای تصاعدی هزاران نفر از هموطنان به یک بیماری است که متأسفانه برای بسیاری از آن‌ها مرگبار بوده و خواهد بود.

در پی هشدارها و دستورات متولیان بهداشت و درمان در کشور، هتل‌ها در مقاصد گردشگری مسافر نمی‌پذیرند و برخی استان‌ها از ورود مسافر جلوگیری می‌کنند و مراکز تفریحی و اماکن تاریخی نیز بسته هستند. ویروس کرونا در کشور به‌ویژه در چندین استان پرجمعیت که تردد در آن‌ها بالاست شیوع گسترده‌تری پیدا کرده است. علاوه بر استان‌های تهران، گیلان و قم که قرار است از پذیرش مسافران غیربومی جلوگیری کنند، استان‌های مازندران، چهارمحال و بختیاری، خراسان رضوی، کهگیلویه و بویراحمد، زنجان، اصفهان، البرز، سمنان، گلستان، فارس، خوزستان، یزد، اردبیل، کرمانشاه، کرمان، همدان، سیستان و بلوچستان، هرمزگان، قشم و کیش، خراسان شمالی، ایلام، بوشهر و لرستان نیز در ایام نوروز هیچ خدماتی به مسافران نخواهند داد.

در چنین شرایطی که جان زن و مرد و پیر و جوان و کودک هموطن ما در خطر است، قابل درک و پذیرش نخواهد بود که کسی با نادیده گرفتن این هشدارها باز به چاک جاده بزند و حاضر باشد ساعت‌های متمادی در راه‌بندان جاده‌ها منتظر راهی برای ورود به شهری دیگر بیابد.

اگر شرایط عادی بود، وزیر ارتباطات از اختصاص ۱۰۰ گیگ اینترنت رایگان به مشترکان ثابت تلفن برای انجام دورکاری یا سرگرمی خبر نمی‌داد و مانند ایام موشک‌باران در جنگ با عراق، به‌واسطه تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها، نیازی به تدریس کتب آموزشی از طریق صداوسیما و فضای مجازی نبود.

بسیاری از آن‌ها که جاده‌های شمالی کشور را با تردد خود بسته‌اند، قصد سفر به خانه اقوام یا ویلاهای شخصی خود را دارند و فراموش کرده‌اند که این شهرها برای پاسخ‌گویی به بیماران بومی نیز امکانات کافی ندارند، فراموش کرده‌اند که سایه دردناک مرگ بر سر برخی شهرهای ما سنگینی می‌کنند و بسیاری از هموطنان ما حتی این امکان را ندارند که پیش از مرگ عزیزان خود ملاقاتی با آن‌ها داشته باشند، یا برای آن‌ها مراسم سوگواری برگزار کنند.

این‌که کسی تصور کند که خود را به خانه و ویلای خود یا اقوام در شهر دیگری می‌رساند و این‌گونه خود را در قرنطینه خانگی قرار می‌دهد، بسا خیال باطل است؛ چراکه شاید خود او نیز ناقل ویروسی پنهان باشد