همزمان با روزهای معرفی مدل جدید شورولت کامارو ۲۰۱۶، فرصتی است تا نمونه‌هایی هیجان‌انگیز از این خودرو را در نسل‌های قبلی‌اش مرور کنیم. کامارو همیشه خودرویی پر سر و صدا بوده است و وقتی گذشته آن را بررسی کنید، حتماً به بزرگ‌بودن آن پی خواهید برد.

۱) مدل اولیه

کاماروهای اولیه، خودروهای وحشتناکی برای رانندگی بودند؛ وزن زیادی داشتند و حتی کرختی آنها در سطح استاندارد روز نبود. امّا در همین حال، کاماروی ۱۹۶۷ از برخی پیشرفت‌های مهم بهره‌مند بود. اولین مزیّت آن، ظاهر خوب و مثال‌زدنی آن بود. طراحی این مدل که تحت رهبر بیل میچل (Bill Mitchell) صورت گرفته بود، بیشتر از آن که این خودرو نیاز داشته باشد، برجسته بود. خطوط کامارو از یک کانسپت مینی‌ریورا گرفته شده بود. این طراحی از آن نظر اهمیت داشت که در آن زمان، فورد موستانگ پس از معرفی هیجان‌انگیزش در سال ۱۹۶۴ تبدیل به یک خودروی چاق و با ظاهر سطح پایین شده بود. در همین حال، وجود ۸۱ آپشن کارخانه‌ای در کنار ۴۱ ابزار نمایندگی، از دیگر نقاط قوت این مدل محسوب می‌شد و باعث می‌شد تا کامارو در دسترس همه قرار گیرد.

۲) کاماروی «ینکو»

هدف شورولت از «کامارو» بیشتر یک کامپکت زیبا بود تا یک خودروی عضلانی. امّا دان ینکو (Don Yenko) مالک نمایندگی شورولت در منطقه پیتسبورگ دیدگاه دیگری داشت. وی به اندازه ۴۰۰ سی‌سی محدوده حجم موتورهای ۶/۶ لیتری V-8 جنرال‌موتورز را افزایش داد و در تعداد اندکی از کاماروها از آن استفاده کرد. در سال ۱۹۶۹، «ینکو» بازخورد خوبی برای سفارش‌های این مدل دریافت کرد. سال‌ها بعد، پال واکر (Paul Walker) راننده یک نمونه ینکو در فیلم "2 Fast 2 Furious" بود.

۳) کامارو Z/28 مدل ۱۹۶۸

یک نمونه کامل از نحوه مفید واقع شدن مسابقات برای یک مدل خودرو و یک خودروساز. وقتی رؤسای جنرال‌موتور اجازه ندادند که شورولت یک تیم مسابقه‌ای «ترنس ام» داشته باشند، علاقه‌مندان مسابقات اتومبیلرانی در این کمپانی به سراغ راجر پنسکه (Roger Penske) رفتند. مهندسان با استعداد «پونسکه» که مارک دونوهیو (Mark Donohue) نیز جزو آنها بود، موفق شدند تا کامارو را از یک «بازیگر خسته» در ۱۹۶۷ به یک ابزار مسابقه‌ای تبدیل کنند. این خودرو توانست بر سری SCCA ترنس ام در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹ حکمرانی کند. در میان «نوآوری»های مهندسان شورولت برای این مدل، مواردی چون سیستم تعلیق «شرایط سخت» و المان‌های ترمز به چشم می‌خورد. مهم‌تر از همه، این پیروزی در مسابقات بود که باعث شد کامارو از زیر سایه موستانگ خود را خارج کند.

۴) کامارو ZL-1 مدل ۱۹۶۹

نامتعارف‌ترین کامارو که برای مدت زیادی، قدرتمندترین آنها نیز محسوب می‌شد. همانند دیگر کاماروهای اولیه با حجم بالای موتور، شورولت بی‌سروصدا در نمایندگی‌ها بر روی آنها کار می‌کرد. موتور ۷ لیتری V-8 این شوورلت با همکاری تیم مسابقه چاپارال کن-ام تولید شده بود که قدرتی برابر ۴۳۰ اسب‌بخار داشت. این موتور آلومینومی، حدود ۷۲ کیلوگرم نسبت به نمونه آهنی خود سبک‌تر بود و باعث چابکی بیشتر کامارو ZL-1 می‌شد. شاهد این موضوع، موفقیت کامارو در مسابقات قهرمانی AHRAPS در سال ۱۹۷۱ است. البته تنها ۶۹ نمونه از این مدل به فروش رسید. تعداد کمی حاضر بودند برای آپشن موتور یک خودروی ۲۷۲۷ دلاری، بیش از ۴ هزار دلار بپردازند.

۵) کاماروی اوایل دهه ۷۰ میلادی

جنرال‌موتورز که در اوج قدرت خود قرار داشت، میلیون‌ها دلار در این نسخه جاه‌طلبانه سرمایه‌گذاری کرد. «میچل» عاشق سبک طراحی اسپورت ایتالیایی بود و بر این اساس، طراحی بدنه کامارو را تغییر داد. وی با این کار توانست سطح طراحی کامارو را یک سر و گردن بالاتر از رقبا قرار دهد. همچنین راحتی در این مدل، در وضعیت بهتری قرار داشت و از موقعیت صندلی و هندلینگ مناسبی برخوردار بود. امّا تمام این تلاش‌ها، تحت‌الشعاع یک سری اتفاقات در سال ۱۹۷۰ قرار گرفت. این سال با اعتصاب گسترده کارکنان اتومبیل‌سازی و تأخیر در روند تولید همراه بود. همچنین قوانین جدید آلودگی و تحریم نفتی اعراب باعث شد تا سطح قدرت خودروها به چالش کشیده شود. در نهایت، قوانین جدید تصادفات، باعث شد تا طراحی خود را نشان دهد.

۶) کامارو 1LE مدل‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲

در ششمین نسل از کامارو، برای دومین بار یک بازنگری کلی در مورد طراحی ۱۹۶۹ صورت گرفت. این مدل‌های دوره IROC، واقعاً خودروهای متفاوتی بودند. نسل سوم با یک شرایط هندلینگ انقلابی همراه بود و از توسعه هم‌زمان نسل چهارم «کوروت» بهره‌مند می‌شد. بهترین نمونه این جمع، مدل مسابقه‌ای کامارو Z28 1LE بود که در بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ عرضه می‌شد. این مدل که می‌توانست با یکو تور ۵ لیتری یا ۵/۷ لیتری V-8 استفاده شود، با دامپرهای با صلبیت بیشتر، یک مخزن سوخت متحیّر کننده، یک خنک‌کننده روغن و یک میل‌گاردان آلومینیومی همراه بود. ولی در این مدل الهام‌بخش بهترین کاماروی امروز، یعنی Z/28، خبری از سیستم A/C نبود.

۷) کامارو SS مدل ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۲

در نسل چهارم کامارو، شیب آمار فروش ناگهان به سمت پایین رفت؛ زیرا کسی نمی‌خواست یک کوپه کوچک در میان شور و شوق شاسی‌بلندها داشته باشد. امّا در عین حال، کامارو یک عملکرد شکست‌ناپذیر را در رده قیمتی خودش در اختیار قرار می‌داد. این موضوع، به‌خصوص در سال آخر کامارو SS مشهود بود؛ جایی که با پرداخت هزینه‌ای کمتر از ۲۵ هزار دلار، صاحب خودرویی می‌شدید که یک موتور آلومینیومی LS-1 V-8 در خود داشت. قدرت کامارو نسبت به مشخصات خودرو می‌توانست بین ۳۰۵ تا ۳۲۵ اسب‌بخار تغییر کند. نمونه‌های کارکرده این مدل، هنوز هم مقرون‌به‌صرفه باقی مانده‌اند و برخی از آنها با نام «آخرین کاماروها» یاد می‌کنند.

۸) بامبل‌بی

قرارگیری کانسپت کامارو در فیلم تبدیل‌شوندگان (Transformers) در سال ۲۰۰۷، یکی از هوشمندان حرکات در بازار بود و باعث شد تا بهتر از هر نوع تبلیغاتی، در مورد این خودرو ذهنیت خوب ایجاد شود. مهم‌تر از همه اینکه، با شخصیت ساده و بی‌آلایش خود، افراد زیادی و به‌خصوص بچه‌ها را به خودش جذب می‌کرد؛ قشری که به‌ندرت در تبلیغات خودروها مورد هدف قرار می‌گیرند.

۹) کامارو Z/28 مدل ۲۰۱۴

همانند مدل اولیه، کاماروی جدید معرفی‌شده در سال ۲۰۱۰، دارای شرایط ویژه‌ای در رانندگی نبود؛ در پیچ‌ها به‌سختی حرکت می‌کرد و بیشتر از آنچه وزن داشت، سنگین به‌نظر می‌رسید. امّا در همین حال، شورولت در ۱۲ ماه نخست تولید این مدل، توانست بیش از ۹۰ هزار دستگاه از آن را به فروش برساند و خریداران چندان توجهی به نقاط ضعف آن نشان ندادند. امّا این مسئله برای مهندسان شورولت مهم بود و نسل پنجم کامارو، سال به سال بهتر از قبل می‌شد. تا جایی که در مدل سال ۲۰۱۴، کامارو دارای یک سیستم فرمان منحصر به فرد، تایرهای خاص و سیستم تعلیق متفاوت با مدل معرفی‌شده در ۲۰۱۰ بود. Z/28 باعث شد تا کامارو در دل رانندگان مسابقه صاحب پورشه 911 دلهره ایجاد کند.

۱۰) پونتیاک فایربرد

این عنوان درست نوشته شده و فایربرد قطعاً یکی از «بهترین کاماروها» است! حقیقت این است که مرور تاریخ کامارو بدون یکی از همراهان قدیمی آن، یعنی پونتیاک فایربرد، امکان‌پذیر نیست. اگر تمرکز ما بر روی میانه‌ها تا اواخر دهه ۷۰ میلادی باشد، پونتیاک فایربرد عنوان جذاب‌ترین خودروی امریکایی را برای خود داشته است. پونتیاک، در مدتی طولانی‌تر از شورولت از موتورهای با سطح قدرت بالا استفاده کرد و در سال ۱۹۷۵، یک موتور ۷/۵ لیتری V-8 را در اختیار قرار می‌داد. پس از این مدل، پونتیاک به سراغ هندلینگ رفت و اساس برخی ویژگی‌های کاماروهای عضلانی امروزی را رقم زد.

ترین‌های کامارو

گران‌ترین کامارو

کامارو ZL-1 مدل ۱۹۶۹ با قیمتی برابر ۷۲۶۹ دلار که معادل ۴۶۵۰۰ دلار امروزی است. امّا این مدل اکنون حدود ۵۰۰ هزار دلار ارزش دارد.

محبوب‌ترین کامارو

در سال ۱۹۷۹، تعداد ۲۸۲ هزار و ۵۷۱ دستگاه کامارو ساخته شد.

ضعیف‌ترین کامارو

کاماروی چهار سیلندر مدل ۱۹۸۲ تنها ۹۰ اسب‌بخار قدرت داشت. قدرت نسخه سطح بالای Z28 نیز تنها به ۱۶۵ اسب‌بخار می‌رسید.

غمگین‌ترین کامارو

شورولت در سال ۲۰۰۲، «آخرین سال»، تنها ۴۱۷۷۶ دستگاه کامارو تولید کرد.