10 خودرو جذاب تاریخ جهان را بشناسید

طبق نظرسنجی وب سایت Auto Express 10 خودرو جذاب در دنیا مشخص شده اند. در ادامه به معرفی آن ها می پردازیم.
کاربران در مورد جذاب ترین خودروهای دنیا نظر داده اند. اما چه خودرویی جذاب به شمار می آید؟ همانطور که انتظار می رود نمی توان در این مورد

نظر قطعی داد. چرا که هر فرد نظر متفاوتی دارد. خودروهای جذاب ما آن هایی هستند که پوستر آن ها بر دیوار طرفداران قرار دارند یا عکس آن ها در پس زمینه صفحات کامپیوتر یا تلفن همراه دیده می شود. این خودروها کیفیت بی نهایتی دارند، اما این تنها موردی نیست که آن ها را جذاب می کند. ظاهر جذاب، تکنولوژی روز یا حتی قابلیت های یک خودرو می تواند آن را در این فهرست قرار بدهد. در مجموع تعریف دقیقی از یک خودرو جذاب وجود ندارد.

حتی می تواند به یک فرد مشهور مرتبط باشد. در واقع جذابیت یک فرد مشهور می تواند به خودرو او نیز منتقل شود. در این مورد می توانیم به استیو مک کویین، ستاره سینما اشاره کنیم. اگر به خاطر تعقیب و گریز فیلم بولیت (Bullitt) نبود، آیا فورد موستانگ به این سطح از محبوبیت می رسید؟ البته قضیه در مورد رقیب همیشگی آن یعنی شورولت کامارو متفاوت است.

در حالی که خودروهای بزرگ و بی پروا پر سر و صدا هستند، یک خودرو جذاب بر حضور خود تاکید نمی کند. یک خودرو کلاسیک دارای خطوط زیبا یا عملکرد عالی می تواند امتیازات خوبی در این زمینه کسب کند.

ارتباط با مسابقات اتومبیل رانی نیز می تواند به جذابیت یک خودرو بیفزاید. در حالی که بسیاری از خودروها با ظاهر اسپرت سعی در افزایش فروش دارند، خودروهای جذاب آن هایی هستند که زمینه مسابقه ای دارند. تولید محدود شاید به محبوبیت یک خودرو بیفزاید، اما خودروهایی با پوشش مسابقه ای می توانند جذاب تر باشند. با تمام این تفاسیر، می توانید فهرست 10 خودرو جذاب دنیا از نگاه کاربران را مشاهده کنید.

10 خودرو جذاب دنیا

1- سیتروئن DS
2- جگوار E-Type
3- لانچیا استراتوس
4- لندروور دیفندر
5- لامبورگینی میورا
6- مینی
7- لوتوس اسپیریت
8- پورشه 911
9- آئودی کواترو
10- مک لارن اف 1
خودروهایی که از فهرست جا مانده اند

10 خودرو جذاب دنیا از بین نظرات 6 هزار کاربر مشخص شده اند، اما خودروهای جذابی وجود دارند که جایشان در این فهرست خالی است. در زیر می توانید جایگاه 11 تا 25 را مشاهده کنید.

11- فراری 288 GTO
12- مرسدس بنز 280 SL پاگودا
13- فولکس واگن گلف GTI
14- فیات 500
15- رنج روور کلاسیک
16- آلفارومئو اسپایدر
17- بی ام و E30 M3
18- فورد کاپری
19- نیسان اسکایلاین R34
20- تویوتا 2000 GT
21- AC کبرا
22- واکسهال لوتوس کارلتون
23- استون مارتین لاگوندا
24- دوج چلنجر
25- مزدا کازمو

سیتروئن DS

جذاب ترین خودرو فهرست ما سیتروئن DS است؛ یک شاهکار تکنولوژی با ظاهری چشم نواز.

سال تولید: 1955 تا 1975
تعداد تولید شده: 1.46 میلیون
طبق نظر کاربران، اگر یک خودرو باشد که بتواند جذاب بودن را تعریف کند سیتروئن DS است. این سریع ترین یا خاص ترین خودرو فهرست نیست، اما قطعاً ظاهر و مهندسی هوشمندانه ای دارد. نام DS برگرفته از واژه فرانسوی الهه (deesse) است. می توانید DS را در حال حرکت در حومه پاریس، در خیابان شانزلیزه و در اطراف طاق پیروزی (بنایی معروف در پاریس) مشاهده کنید.

زمانی که DS در سال 1955 در نمایشگاه خودرو پاریس رونمایی شد، ظاهر جذاب آن جمعیت را به وجد آورد و سیتروئن فقط در روز اول حدود 20 هزار سفارش دریافت کرد. این خودرو به لطف سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک به سمبل نوآوری فرانسوی تبدیل شد. وجود این سیستم در DS رانندگی راحتی را در سخت ترین جاده ها – که آن زمان در فرانسه بسیار معمول بود – ارائه می کرد. علاوه بر این، سیستم تعلیق این خودرو قابلیت تنظیم ارتفاع را نیز داشت.

نوآوری به سیستم تعلیق محدود نمی شد، چرا که دیسک های ترمز، فرمان برقی و گیربکس دستی 4 سرعته هیدرولیکی بدون کلاچ نیز در DS به چشم می خورد. سقف فایبرگلس وزن خودرو را کاهش می داد و محور جلوی پهن تر به هندلینگ بهتر کمک می کرد.

DS در زمان حیاتش نوآوری های دیگری مانند چراغ جلوهای قابل حرکت داشت که تا 80 درجه با فرمان می چرخید. چراغ جلوهای اتوماتیک همچنین در زمان گاز و ترمز سطح نور را تنظیم می کردند.

DS فقط در زمینه موتور کمی قدیمی به نظر می رسید. چرا که از موتور 4 سیلندر توسعه یافته مدل Traction Avant استفاده می کرد. سابقه این موتور به دهه 1930 بر می گردد و به دلیل تصمیم DS مبنی بر استفاده نکردن از یک موتور جدید 6 سیلندر انتخاب شد. DS هیچ گاه موفق نشد که رقبای خود را پشت سر بگذارد، اما اضافه کردن سیستم تزریق سوخت و موتورهای بزرگتر به این خودرو کمک بزرگی کرد. با این حال، قوی ترین مدل این سری یعنی DS23 فقط 141 اسب بخار قدرت داشت.

DS یک مدل Safari در نظر گرفته بود و همچنین مدل های کانورتیبل نیز موجود بودند. DS بین مقامات دولتی نیز محبوب بود. چرا که پس از اقدام به ترور رئیس جمهور شارل دوگُل، وی موفق شد با خودرو DS خود از خطر بگریزد. البته DS به عنوان تاکسی نیز در فرانسه محبوبیت پیدا کرد. در عین حال در رالی مونت کارلو و لندن-سیدنی قابلیت های خود را به نمایش گذاشت.

DS برای 20 سال تولید شد – که برای خودروهای امروزی به ندرت پیش می آید- و نزدیک به 1.5 میلیون دستگاه از این خودرو به بازار عرضه شد. میراث آن، برند لوکس جدید سیتروئن با نام DS در سال 2010 است و DSاصلی به عنوان یک خودرو کلاسیک در حراجی ها فروخته می شود. همچنین این خودرو به عنوان زیباترین خودرو تمام دوران از نظر 20 طراح برتر دنیا انتخاب شده است.

البته نباید نقش ظاهر این خودرو را در ایجاد محبوبیت فراموش کنیم. افراد مشهوری چون یوری گاگارین (نخستین فضانورد جهان) و مارک شاگال (نقاش برجسته) از این خودرو استفاده می کردند و همچنین به عنوان یک تاکسی پرنده در فیلم Back to The Future Part 2 به نمایش درآمد.

جگوار E-Type

شاید یکی از زیباترین خودروهای تولید شده باشد، اما E-Type به طور قطع یکی از جذاب ترین ها نیز به شمار می رود.
سال تولید: 1961-1975
تعداد تولید شده: حدود 73000

اگر انزو فراری بگوید که خودرو شما "زیباترین خودرو ساخته شده تا به حال" است، حتماً کار خود را درست انجام داده اید. این نظر وی در هنگام مشاهده جگوار E-Type در نمایشگاه موتور ژنو در سال 1961 بود. جایی که جگوار از خودرو اسپرت جدید خود برای اولین بار رونمایی کرد. طراحی آن توسط Malcolm Sayer انجام شد و E-Type با قسمت جلو منحنی، کاپوت و صندوق عقب کشیده ظاهری منحصر به فرد داشت که آن را به یکی از جذاب ترین خودروهای اسپرت در جهان تبدیل می کرد.

نام E-Type در ادامه مدل های مسابقه ای C-Type و D-Type انتخاب شد که در دهه 50 میلادی موفق به پیروزی در مسابقات 24 ساعته لومان شده بودند و بسیاری از تکنولوژی های به کار رفته در این مدل ها را قرض گرفته بود. با شاسی یک تکه - که بدنه و موتور را به طور مستقیم با شاسی متصل می کند – دیسک ترمزها، سیستم تعلیق مستقل و تکنولوژی فرمان جدید که از مدل D-Type گرفته شده بود یک خودرو کاملاً منحصر به فرد به شمار می رفت.

بیش از این ها، استفاده از موتور 3.8 لیتری جگوار XK قابل توجه بود. با این موتور 265 اسب بخاری، طبق ادعای مجلات خودرو، E-Type قابلیت رسیدن به حداکثر سرعت 240 کیلومتر در ساعت را داشت. معرفی E-Type 4.2 لیتری در سال 1964 گشتاور بیشتری به خودرو اضافه کرد.

مورد جذاب تر درباره E-Type ارزش آن در برابر قیمت بود. با عملکردی مشابه و با قیمتی کمتر از فراری و استون مارتین، باعث شد که این خودروسازان به فکر بازبینی در استراتژی خود بیفتند.

E-Type به مدت 14 سال تولید شد، اما برخی معتقدند که از سال 1961 به بعد دچار افول شد. خطوط ظریف E-Type سری یک با برداشتن پوشش چراغ های جلو از بین رفت (به منظور بهبود دید در شب) و سری 2 در سال 1968 مطابق با قوانین محیط زیستی امریکا عرضه شد. قدرت موتور 6 سیلندر 20 اسب بخار کاهش یافت و کیفیت تزئینات داخلی افت کرد. عرضه یک مدل 2+2 با بدنه کشیده تر، زیبایی مدل 2 نفره را نداشت.

در سال 1971 E-Type سری 3 با استفاده از موتور 5.3 لیتری 12 سیلندر، از یک خودرو اسپرت به یک خودرو GT تبدیل شد. این مدل توانایی رسیدن به حداکثر سرعت 220 کیلومتر در ساعت را داشت، همچنین ظاهر عجیب با سپر بزرگ و رینگ های آلیاژی از دیگر ویژگی های آن بود.

با این حال E-Typeاصلی همچنان به عنوان یک خودرو جذاب شناخته می شود. مدل های کوپه Low-Drag نیز جذاب تر بودند. این مدل های رقابتی از مقدار زیادی آلومینیوم در ساختار خود بهره می بردند و نسخه دگرگون شده D-Type بودند. با این که موفق به پیروزی در مسابقات لومان نشدند، 12 خودرو ساخته شده در بین مالکان خصوصی محبوبیت داشتند. جگوار در سال 2014 تصمیم به تکمیل و معرفی دوباره 6 مدل ناتمام گرفت.

لانچیا استراتوس

ظاهر کانسپت مانند و عملکرد فوق العاده از خصوصیات لانچیا استراتوس است.
سال تولید: 1973-1978
تعداد تولید شده: 492
چه چیزی بهتر از خودرویی که شبیه یک مدل کانسپت است و در رالی نیز استفاده می شود. لانچیا دقیقاً همین کار را با عرضه مدل استراتوس انجام داد. این خودرو جایگزین مدل Fulvia HF بود اما لانچیا با ارائه یک مدل موتور-وسط (مانند فراری) یک حرکت انقلابی انجام داد.

نام استراتوس اولین بار به عنوان یک مدل کانسپت در سال 1970 معرفی شد، اما تنها وجه اشتراک این مدل و استراتوس رالی این بود که توسط مارسلو گاندینی – مدیر طراحی شرکت برتون - طراحی شده بودند. ظاهر مدرن و کابین کوچک (تقریباً بدون دید عقب) کاملاً منحصر به فرد بود.

لانچیا از موتور 2.4 لیتری 6 سیلندر فراری دینو استفاده می کرد. این موتور در نسخه "Stradale" 190 اسب بخار قدرت تولید می کرد و لانچیا قصد داشت که 500 دستگاه از آن را برای رالی تولید کند.

با این حال تغییر قوانین رالی باعث شد که 492 دستگاه ساخته شود. آخرین مدل ها با موتور قوی تر 24 سوپاپ تولید می شدند و دارای 320 اسب بخار قدرت بودند. ترکیب این قدرت با وزن سبک و محور چرخ کوچک، استراتوس را به یک خودرو چابک تبدیل کرده بود.

لانچیا استراتوس یکی از اولین خودروهایی بود که به طور خاص برای رالی ساخته شده بود. البته با پیروزی 3 دوره پیاپی در مسابقات جهانی رالی در سال های 1974 تا 1976 در این زمینه بسیار موفق بود. در اوایل دهه 1980 همچنان به موفقیت های خود ادامه داد. اما در آخر قوانین باعث شدند که عملکرد استراتوس محدود شود.

با این حال با وزن سبک موتور 6 سیلندر فراری دینو، همچنان به عنوان یک رقیب جدی تا چند سال به کار خود ادامه داد. لانچیا حتی دو نمونه دیگر با توربو عرضه کرد تا به قدرت 500 اسب بخار دست یابد که هیچ کدام خیلی موفق نبودند.
استراتوس به عنوان یک خودرو رالی سرسخت شناخته می شود و به عنوان الگویی برای مدل های بعدی لانچیا قرار گرفت. لانچیا رالی 037 در سال 1982 با سیستم موتور وسط، دیفرانسیل عقب و موتور 4 سیلندر عرضه شد. سپس مدل دلتا S4 چهارچرخ متحرک با موتور توربو و سوپرشارژ و بدنه ای متفاوت از نسخه معمولی به بازار آمد.

لندروور دیفندر

لندروور در خارج جاده بی نظیر است و یک خودرو جذاب به شمار می رود.
سال تولید: 1948-2016
تعداد تولید شده: نامشخص

کمتر خودرویی پیدا می شود که به اندازه لندروور عمر داشته باشد. میراث این خودرو به سال 1948 باز می گردد. در زمینه سابقه، فقط جیپ و مرسدس G توانایی رقابت با آن را دارند، اولی دیگر با مدل اصلی ویلیس قابل مقایسه نیست و دومی به یک خودرو لوکس مخصوص ثروتمندان تبدیل شده است. در مقام مقایسه، لندروور در زمینه توانایی ها منحصر به فرد است. به همین دلیل جزو جذاب ترین ها به حساب می آید، چرا که لندروور در شهر و خارج شهر عملکرد یکسانی دارد. دیفندر برای استفاده در هر شرایط طراحی شده است، از مزارع خارج شهر گرفته تا سایت های ساخت و ساز، به عنوان خودرو آتش نشان، به عنوان کشنده قایق و حتی در جنگ نیز استفاده شده است. می توان گفت دیفندر در بازار وسایل نقلیه یک چاقوی ارتش سوئیس (چاقوهایی با کارایی چندگانه) به شمار می رود.

سادگی دیفندر یکی از نقاط قوت آن است. اینجا خبری از لوکس بودن نیست، فقط صندلی، گرمکن، شاید یک رادیو و شیشه ها به چشم می خورند. البته می توانید دیفندر را مانند یک مرسدس G-Wagen ارتقا بدهید یا اگر می خواهید دیده شوید، مدل XS را در نظر داشته باشید.

شاید خیلی ها از تجربه رانندگی با یک دیفندر مطلع نباشند. فرمان سفت، میدان چرخش زیاد، جایگاه ناراحت راننده، ترمزهای چوبی، کلاچ سخت و شتاب کُند شما را به زحمت می اندازند. البته هنوز برخی افراد از چالش رانندگی با آن لذت می برند. می توان گفت که دیفندر تقریباً مهارنشدنی است. محور چرخ کوچک و بدنه باریک باعث می شود که از پس هر مسیری بر بیاید. البته می توانید از متخصصان فنی برای تجهیز بیشتر دیفندر برای مسیرهای گِلی استفاده کنید.

اگر قصد خرید یک دیفندر را دارید، پیشنهاد می کنیم که مدل های جدیدتر را انتخاب کنید. بهترین مدل دیزل، آخرین مدل آن با موتور 2.2 لیتری (موتور فورد ترانزیت) است. شاید خیلی قدرتمند نباشد، اما به قدر کافی خوب است. اگر از پس هزینه بر می آیید، می توانید مدل limited را انتخاب کنید. نسخه Heritage با رنگ سبز و کابین برنزی، نمایی از مدل اصلی 1948 است. مدل Adventure شامل قابلیت های ارتقا یافته برای خارج جاده است. Autobiography بالاترین مدل دیفندر تا به حال است و با قیمت 61 هزار پوند (حدود 320 میلیون تومان) گران ترین نیز به شمار می رود.

لامبورگینی میورا

لامبورگینی میورا بسیار زیبا است و در جاده می درخشد. یک خودرو جذاب که از لامبورگینی انتظار داریم.

به عنوان اولین سوپرخودرو موتور-وسط، لامبورگینی میورا بسیار جذاب است. بدنه انحنادار و کم ارتفاع آن توسط مارسلو گاندینی (مانند لانچیا استراتوس) طراحی شد و موتور قدرتمند 12 سیلندر آن به عنوان الگویی برای لامبورگینی های بعدی قرار گرفت.

میورا اولین خودرو لامبورگینی نبود (اولین خودرو این شرکت 350 GT بود) اما سر و صدای بیشتری از 350 GT ایجاد کرد. لامبورگینی برای اولین بار شاسی P400 را در سال 1965 در نمایشگاه خودرو تورین معرفی کرد که ابعاد جمع و جور و طراحی موتور-وسط را به نمایش می گذاشت. همین برای خریداران کافی بود که پیش از ساخت بدنه علاقه مند به خرید آن شوند و با طراحی گاندینی، آن ها از خرید خود کاملاً راضی بودند.

نسخه 12 سیلندر دارای قدرت 345 اسب بخار بود و مدل های SV با قدرت 380 اسب بخار عرضه شدند. در کنار اندازه مناسب میورا که صفر تا 100 را در کمتر از 7 ثانیه طی می کرد، رسیدن به سرعت 270 کیلومتر در ساعت کاملاً راحت بود. جالب است بدانید که میورا با یکی دیگر از خودروهای فهرست ما یک وجه اشتراک دارد، این خودرو و مینی هر دو از طراحی موتور و گیربکس یکپارچه بهره می برند. به این معنی که موتور و گیربکس از یک نوع روغن استفاده می کنند که در مینی باعث کاهش هزینه ها می شد. البته لامبو با عرضه میورا SV این طراحی را کنار گذاشت.

مانند دیگر خودروهای فهرست، افراد مشهور به جذابیت میورا کمک شایانی کردند. فرانک سیناترا مالک یکی از آن ها بود، همچنین مایلز دیویس نیز با میورا رانندگی می کرد تا زمانی که با آن تصادف کرد. معروف ترین میورا را در شروع فیلم معروف Italian Job دیده ایم. در این فیلم میورا در حال حرکت در کوه های آلپ در ایتالیا است و بعداً توسط مافیا نابود می شود. جالب است که بدانید خودرویی که از تپه به پایین می افتد از قبل نابود شده است و خودرو اولی سالم ماند و بعد از فیلم فروخته شد.

یکی دیگر از موارد قابل توجه در میورا اضافه کردن لوگوی معروف لامبورگینی برای اولین بار بود. میورا نام یک نژاد معروف از گاوهای اسپانیایی است و به نظر فروچیو لامبورگینی – صاحب شرکت – این گاو برای برند او مناسب بود، مخصوصاً این که ستاره ماه تولد او ثور (گاو) بود. میورا یک خودرو کلاسیک زیبا است. موتور 12 سیلندر آن در مدل Countach و همچنین مدل های دیگر استفاده شد و شرکت متوجه شد که طراحی ظاهری هیجان انگیز می تواند دل طرفداران را به دست آورد.

مینی

خودروهای کوچک هیچ گاه جذاب نبودند اما مینی به عنوان یک خودرو سرگرم کننده این باور را عوض کرد.
سال تولید: 1959-2000
تعداد تولید شده: 5.4 میلیون
دهه 60 میلادی یکی از دوران های جالب در بریتانیا است و مینی خودروی این دهه بود. ابعاد کوچک و رنگ های شفاف این خودرو در بازار خودروهای آن زمان پر رنگ بود. از افراد مشهوری که با این خودرو رانندگی کرده اند می توان به گروه بیتلز، پیتر سِلِرز، شاهزاده مارگارت و گراهام هیل اشاره کرد که باعث شد مینی به سرعت در میان مردم محبوبیت پیدا کند. این خودرو زاییده افکار Sir Alec Issigonis بود و طراحی موتور-جلو و دیفرانسیل جلو در آن زمان یک نوآوری به حساب می آمد. قرار دادن تمام قطعات خودرو در یک بخش به معنی فضای مناسب برای سرنشینان و بار بود.
این مدل اولین بار به عنوان Morris Mini و Austin Seven فروخته شد و در سال 1962 به Austin Mini تغییر یافت. همچنین در کمپانی BMC (British Motor Corporation) نسخه های مختلفی از آن تولید شد که شامل Wolseley Hornet و Riley Elf و Mini Moke می شد. این خودرو توسط شرکت ایتالیایی Innocenti تحت لیسانس تولید می شد، هچنین در استرالیا به عنوان Leyland شناخته می شد.

مینی هیچ گاه یک خودرو سریع نبوده است، البته مینی کوپر و کوپر S را فراموش نکنید. این هاچبک های جذاب، نسخه های تغییر یافته توسط تیم اتومبیل رانی John Cooper هستند و کوپر S در مسابقات عملکرد خوبی از خود نشان داد.
مینی کوپر 3 بار برنده رالی مونت کارلو شد (شاید هم 4 بار، به دلیل حذف در سال 1966) و مبارزه مینی کوچک در برابر غول هایی مانند کامارو و موستانگ در مسابقات اتومبیل رانی بریتانیا دیدنی بود.

مینی به راحتی از بین نمی رفت. به نظر می آمد که عرضه مدل Metro در 1980 پایان کار طراحی Issigonis باشد، اما این مدل نیز به بازار آمد و با نام Rover 100 به کار خود ادامه داد.

تا زمان توقف تولید در سال 2000، مینی به عنوان یک خودرو جذاب طرفداران زیادی داشت. به لطف ایده های نوآورانه در فهرست ما جای می گیرد و البته که الگویی برای تمام خودروهای کوچک در بازار خواهد بود.

لوتوس اسپیریت

لوتوس اسپریت در دهه 70 بسیار محبوب بود، البته 007 کمی به این موضوع کمک کرد.
سال تولید: 1976-2004
تعداد تولید شده: 10675

یکی از راه های جذاب شدن، قرار گرفتن در کنار جیمز باند در سری فیلم های 007 است. در واقع لوتوس اسپیریت به قدری جذاب بود که در 2 فیلم حضور پیدا کرد و این پیش از زمانی بود که با پرداخت پول می توانستید به سینما راه پیدا کنید.
به طور قطع استون مارتین DB5 مشهورترین خودرو باند است، اما قطعاً به اندازه اسپیریت جذاب نبود. علاوه بر این، DB5 با فشار یک دکمه به زیردریایی تبدیل نمی شد! موارد دیگری در مورد اسپیریت وجود دارد. ظاهر جذاب کانسپت مانند به همراه بدنه با ارتفاع پایین و موتور-وسط توسط استاد طراحی Giorgetto Giugiaro انجام شده بود. متاسفانه موتور 2 لیتری 4 سیلندر فقط 162 اسب بخار قدرت داشت که در نسخه توربو به 211 و در نسخه توربو HC به 217 اسب بخار ارتقا یافت.

در سال 1987 طراحی جدید توسط پیتر استیونز جایگزین طرح قبلی شد. موتور 4 سیلندر باقی ماند و اسپیریت جذاب تر شد. اگر از نزدیک نگاه کنیم می توانیم دستگیره های مدل آستین الگرو و واکسهال کالیبرا را مشاهده کنیم، همچنین آینه بغل ها مانند سیتروئن CX و چراغ های عقب مانند فیات X1/9 بودند. در ادامه اسپریت از گیربکس سیتروئن، دینام واکسهال امگا، قطعات سیستم تعلیق اپل اسکُنا و پمپ بنزین رنو فوئگو استفاده کرد.

تفاوت میان اسپیریت در برابر مدل هایی مانند Elan و Seven در وزن سبک آن بود. شاسی فولادی دارای قطعات فایبرگلس بود و موتور نیز طراحی سبکی داشت. تنها در سال های پایانی عمر، اسپیریت موتور شایسته خود را پیدا کرد و اسپیریت 8 سیلندر در مسابقات قهرمانی GT1 حضور پیدا کرد. این موتور 3.5 لیتری 8 سیلندر twin-turbo 500 اسب بخاری مانند چیزی بود که در فراری می بینیم و شتاب صفر تا 100 آن 4.3 ثانیه بود.

زمانی که در سال 2004 تولید اسپیریت متوقف شد، به عنوان یک سوپرخودرو شناخته شد و تعداد پایین باعث شد که سفارشی بودن آن حفظ شود. ما همچنان منتظر مدل موفق بعدی از لوتوس هستیم. البته این شرکت با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کند، اما نیاز خریداران به خودروهای اسپرت کم نشده است. با مالکیت جدید جیلی - خودروساز چینی – باید ببینیم که اسپریت بعدی چه موقع به نمایش در می آید. کسی چه می داند، شاید در فیلم بعدی باند آن را مشاهده کنیم ...

پورشه 911

پورشه 911 نمونه برجسته طراحی و مهندسی است.
سال تولید: 1963-1989
تعداد تولید شده: 311000

خودروهای کمی پیدا می شوند که بتوانند با جذابیت پورشه 911 رقابت کنند. طراحی موتور-عقب در 911 باعث شد که هندلینگ سختی داشته باشد. اما هیچ صحنه ای جذاب تر از رانندگی با یک 911 در یک جاده پر پیچ و خم نیست. علاوه بر این باید به موفقیت های این مدل در مسابقات و نیز مالکان مشهور آن اشاره کنیم.

پورشه 911 جایگزین فولکس واگن 356 بود، اما در ابتدا به عنوان 911 شناخته نمی شد. اختلاف نظر با پژو که ادعا می کرد حق استفاده از نامگذاری خودروها به صورت 3 رقمی با رقم صفر در وسط را دارد باعث شد که نام 901 به 911 تغییر کند. البته 911 های دارای نشان 901 همچنان به عنوان یک خودرو کلکسیونی در میان خریداران محبوب هستند.

وجه اشتراک بین 911 و 356 طراحی موتور-عقب و سیستم خنک کننده بود. موتور آن به 2 لیتر و قدرت آن به 128 اسب بخار ارتقا پیدا کرده بود. شاید خیلی چشمگیر نباشد، اما قدرت در مدل های 911 S، کررا و مدل های دیگر با موتور 2.7 لیتری 6 سیلندر تخت افزایش پیدا کرد.

یکی از این مدل ها کررا RS است. RS به معنی خودرو اسپرت (Rennsport در آلمانی) است و یک مدل خاص برای حضور در مسابقات به شمار می رفت. طی سالیان دارای نسخه های مسابقه ای بود که از میان آن ها می توان به 935 اشاره کرد. این مدل نقطه اوج میراث 911 در مسابقات است، چرا که در سال 1979 در مسابقات 24 ساعته لومان نیز برنده شد. سابقه 911 در مسابقات آن را به یک خودرو محبوب برای دوستداران رانندگی تبدیل کرد. در سال 1974 مدل 911 توربو عرضه شد که در داخل به نام 930 شناخته می شد. دارای بال عقب بود و 300 اسب بخار قدرت تولید می کرد اما طراحی موتور-عقب و تاخیر در انتقال قدرت در توربوشارژر مشکلاتی را ایجاد می کرد.

با عرضه مدل 928 با طراحی موتور-جلو به عنوان جایگزین، خریداران همچنان به مدل اصلی علاقه مند بودند. بنابراین 911 در سال 1989 با تغییرات ظاهری به مدل 964 تبدیل شد و در سال 1994 با شاسی جدید و کابین مدرن به مدل 993 ارتقا پیدا کرد. پس از آن مدل های 996، 997 و سری 991 ظهور کردند و با این که این مدل ها از مدل اصلی فاصله گرفته اند، همچنان با افتخار از نشان 911 استفاده می کنند و از نظر ظاهر و تجربه رانندگی بی نظیر هستند.

آئودی کواترو

کواترو یک اسطوره رالی در خیابان است.
سال تولید: 1980-1991
تعداد تولید شده: 11500
آئودی کواترو دومین خودرو رالی در فهرست ما است، بنابراین به خاطر رقابت در رویدادهای سخت، امتیازات اضافه ای دریافت می کند. وجه تمایز Ur-Quattro (به معنی کواترو اصلی که به منظور ایجاد تمایز بین مدل کوپه و دیگر مدل های دارای سیستم کواترو به کار رفت) با لانچیا استراتوس این است که از تکنولوژی جدید برای تطابق با قوانین مسابقات استفاده کرد که اجازه استفاده از خودروهای چهارچرخ متحرک را می داد.

ایده اولیه کواترو توسط یک مهندس آئودی در زمانی مطرح شد که وی پی برد که خودروهای دارای سیستم چهارچرخ متحرک – بدون توجه به قدرت موتور – در مسیرهای برفی عملکرد بهتری دارند. بنابراین تیم مهندسی تصمیم به ساخت نمونه چهارچرخ متحرک بر پایه آئودی 80 کرد. به این صورت، کواترو با موتور 5 سیلندر توربوشارژ با 197 اسب بخار به وجود آمد و طراحی رینگ ها برای متمایز شدن از مدل آئودی کوپه تغییر کرد.

کواترو خیلی زود برتری خود را در مسابقات رالی در برابر خودروهای دوچرخ متحرک نشان داد. کواترو مسابقات قهرمانی رالی را با رانندگی Michele Mouton در 1982 و مسابقات 1984 را با Stig Blomqvist برنده شد. بین سال های 1981 تا 1985، 23 پیروزی کسب کرد اما خودروهای سریع تری مانند لانچیا دلتا S4 و پژو 205 T16 کواترو را شکست دادند.

در نتیجه آئودی تصمیم گرفت که کواترو را بازسازی کند. ابتدا محور چرخ ها را برای هندلینگ بهتر کوچک کرد. سپس کواترو S1 E2 را با انحنای بیشتر، بال های بزرگ و قدرت 500 اسب بخار عرضه کرد. اما به نظر می رسید که برای پیروزی در برابر رقبا دیر شده است. با ممنوعیت خودروهای گروه B، حضور آئودی در مسابقات قهرمانی رالی پایان یافت. اما کواترو اعتبار خود را به دست آورد و با این که از مدل شهری بیش از 11 هزار دستگاه تولید نشد، اکنون به عنوان یک خودرو کلاسیک در حراجی ها به فروش می رسد. کواترو همچنین بخش پرفورمنس آئودی را شکل داد و نشان کواترو بر روی تمام مدل های چهارچرخ متحرک دیده می شود.

مدل های بعد از کواترو مانند کوپه S2 و RS2 Avant از سیستم چهارچرخ متحرک و موتور 5 سیلندر توربو استفاده کردند. در سال های اخیر، موتور 5 سیلندر در مدل های S و RS به موتور های 6 ، 8 و حتی 10 سیلندر ارتقا پیدا کرده است. البته در آئودی TT RS و RS3 اسپرت بک شاهد تولد دوباره موتور 5 سیلندر توربو و صدای کلاسیک آن هستیم و می دانیم که روح کواترو همچنان زنده است...

مک لارن اف 1

مک لارن با عرضه اف 1 یک ابرخودرو را به وجود آورد.
سال تولید: 1992-1998
تعداد تولید شده: 106
زمانی که سوپرخودرو ها با سرعت زیاد خود بازار را در اختیار داشتند، Gordon Murray با طراحی اولین ابرخودرو دنیا، نگاه ها را به مک لارن جلب کرد.
اف 1 از هر جهت جذاب است. بدنه، طراحی دارای 3 صندلی، قرارگیری صندلی راننده در وسط و موتور 12 سیلندر تنفس طبیعی در عقب همگی خیره کننده بودند. جالب تر این که اف 1 یک خودرو شهری بود که به یک مدل مسابقه ای تبدیل شده بود، اما برای فرصت دادن به رقبا، عملکرد این خودرو باید محدود می شد.

زمانی که Murray در مک لارن کار می کرد، ایده اف 1 به ذهنش رسید و رئیس شرکت، Ron Dennis را برای تولید آن قانع کرد. در آن زمان، مک لارن موتورهای فرمول یک خود را از هوندا می گرفت. با این حال درخواست Murray برای هوندا قابل انجام نبود، بنابراین باید به دنبال راه دیگری می گشت.

بی ام و یک موتور 6.1 لیتری 12 سیلندر 618 اسب بخاری را به طور اختصاصی برای این مدل طراحی کرد که قدرت را به وسیله گیربکس دستی 6 سرعته به چرخ های عقب منتقل می کرد. جایگذاری جمع و جور موتور در اف 1 آسان نبود، چرا که از فیبرکربن در ساختار آن استفاده شده بود و در دفع گرما دچار مشکل می شد. به همین دلیل، مک لارن تصمیم گرفت که از طلا استفاده کند.

از طرف دیگر Murray قصد داشت که علاوه بر هندلینگ عالی، رانندگی با اف 1 راحت باشد. بنابراین در اف 1 از یک سیستم تعلیق نرم با چسبندگی زیاد استفاده کرد. تایرهای مخصوص برای این خودرو تهیه شد و فن های زیر خودرو به جای بال یا اسپویلر، نیروی Downforce (نیروی هوا که باعث چسبندگی خودرو به زمین می شود) را تامین می کردند. فقط بال کوچک عقب در هنگام ترمز به کمک خودرو می آمد. تمام این ویژگی ها با وزنی کمتر از یک تن به تولید یک خودرو با هندلینگ عالی منجر شد.

عملکرد مک لارن اف 1 در زمان عرضه خیره کننده بود. در حالی که رقبایی مانند فراری و لامبورگینی به تازگی به سرعت 320 کیلومتر در ساعت رسیده بودند، اف 1 رکورد 385 کیلومتر در ساعت را ثبت کرد. حتی امروزه نیز خودروهای معدودی مانند بوگاتی، کوئینگزگ و پاگانی وجود دارند که بهتر از اف 1 هستند و همگی از توربو استفاده می کنند. اف 1 صفر تا 100 کیلومتر را در 3.2 ثانیه و صفر تا 160 کیلومتر را در 6.3 ثانیه طی می کرد. شکی نیست که مک لارن اف 1 یکی از جذاب ترین خودروها در دنیا است. خاص بودن و سفارشی بودن آن باعث می شود که همیشه به عنوان یک مرجع در میان ابرخودروها در نظر گرفته شود.