فناوری وسایل نقلیه به قدری پیشرفت کرده است که حتی خودرویی که تنها چند سال از عمر آن می گذرد، کاملا قدیمی به نظر می رسد.

یک جهش بزرگ بین وسایل نقلیه‌ای که امروزه ساخته می‌شوند و خودروهایی که در دهه 1990 به بازار آمدند اتفاق افتاده است. با این حال، چند خودروی برجسته وجود دارند که توانسته‌اند تجربه رانندگی بسیار جلوتر از زمان خود را ارائه دهند و با گذشت سه دهه هنوز هم مدرن به نظر برسند.

خودروهای جدید و قدیمی زیادی هستند که تلاش کرده اند فراتر از گذر زمان جذابیت خود را حفظ کنند، اما در این میان یک مورد خاص، گوی سبقت را از دیگران ربوده است؛ BMW E39 سری 5. ب ام و همیشه استاد خلق محصولات مدرن و پیشرو بوده است و وقتی صحبت از ظرافت های داخل کابین و تجربه رانندگی به میان می‌آید، سری 5 از همان ابتدا سردمدار این ویژگی ها بوده است.

فضای داخلی با صندلی های چرمی بزرگ و راحت، دسته دنده ای که با یک فشار کوچک دنده را عوض می کند و ترمزهایی که حس خوبی را هم برای رانندگی اسپرت و هم برای رانندگی در ترافیک معمولی ایجاد می کنند، رانندگی با آن را لذت بخش کرده است.

با اینکه زیر کاپوت سری 5، یک موتور 4.0 لیتری V8 بی‌ام‌و قرار دارد، اما وقتی داخل خودرو نشسته‌اید، با سکوت گمراه کننده ای مواجه می شوید، تا زمانی که پا را روی گاز بفشارید و قدرت این پیشرانه را از نزدیک لمس کنید تا از بودن آن مطمئن شوید. حتی پس از آنکه عایق های صدا را جدا کنید تا این موتور هشت سیلندری بیشتر غرش کند، فضای داخلی نسبتا راحت و آرام و بدون صدای گوش خراش و یا لرزشی باقی می ماند.

بدیهی است که مقایسه E39 با چیزی شبیه به سری 5 مدرن کار درستی نیست، اما شاید به جرات بتوان گفت که این خودرو از نظر ظرافت های داخلی و راحتی، احتمالاً با هیوندای الانترای جدید یا تویوتا کمری برابری می کند و رانندگی کردن با آن لذت بخش تر است.

تنها چیزی که آن را واقعاً از بی‌ام‌و های امروزی متمایز می‌کند، نبود سیستم های الکترونیکی است که از خودروهای امروزی انتظار داریم. برخی از تیپ های E39 در واقع دارای نسخه های اولیه سیستم سرگرمی و اطلاعات بودند، اما بیشتر آنها تنها یک دستگاه پخش سی دی و یک سیم AUX داشتند.

با همه این خوبی ها، باید گفت که قیمت و هزینه نگهداری و تعمیر آن، مثل بقیه ب ام و ها گران است و به قول معروف «هر که طاووس خواهد، جور هندوستان کشد!».